ภาษาอังกฤษ...กับการสอนโยคะ(ปัญหาระดับชาติของผม)

ภาษาอังกฤษ...กับการสอนโยคะ(ปัญหาระดับชาติของผม)

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ผมก็เคยเป็นเด็กนักเรียนคนหนึ่งที่ชอบเรียนวิชาภาษาอังกฤษมาก ขยันทำการบ้านและท่องศัพท์ภาษาอังกฤษเป็นนิจ แต่พอเติบโตขึ้นมาเรื่อยๆก็พบว่าแค่นั้นมันไม่เพียงพอหรอก และเมื่อเข้ามาเรียนในระดับมหาวิทยาลัย ก็พบกับปัญหาใหญ่ของภาษาอังกฤษในชีวิตของผม คือผมฟังชาวต่างชาติพูดภาษาอังกฤษไม่รู้เรื่องไม่เข้าใจ และไม่สามารถพูดโต้ตอบกับชาวต่างชาติได้เลย จึงทำให้ผมมีคะแนนวิชาภาษาอังกฤษที่ค่อนข้างแย่(เป็นเครื่องยืนยันได้ทันทีว่า การเรียนภาษาอังกฤษจากโรงเรียนมัธยมต่างจังหวัดของผม ยังมีความบกพร่องในเรื่องการพูดและการฟัง)

จากเหตุการณ์ที่กล่าวถึงข้างต้น จึงส่งผลกระทบมาจนถึงชีวิตการทำงานของผมด้วยครับ หลายๆครั้งจึงทำให้ผมต้องพยายามหลีกเลี่ยงจากการพูดคุยภาษาอังกฤษกับชาวต่างชาติ แต่มันก็เหมือนเป็นเวรกรรมคอยติดตามตัวตลอด ยิ่งหนีก็ยิ่งเจอ สมัยที่ผมเริ่มทำงานครั้งแรก ก็เป็นเจ้าหน้าที่ประจำฟิตเนส มันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ครับ ในฟิตเนสที่ผมทำงานตอนนั้นมีสมาชิกเป็นชาวต่างชาติถึงประมาณ 20% ดังนั้นจึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสารบ้างเล็กน้อยถึงปานกลาง จึงทำให้ทักษะในการพูดและการฟังภาษาอังกฤษของผม กระเตื้องขึ้นจากเดิมเล็กน้อย

เหตุการณ์ที่ถือว่าเป็นจุดพลิกผลันครั้งสำคัญสำหรับภาษาอังกฤษในชีวิตของผม ก็เกิดขึ้นจากการสอนโยคะอีกนั่นแหล่ะครับ ตอนนั้นหลังจากที่ผมเริ่มสอนโยคะได้สักระยะหนึ่งแล้ว(ผมก็อาศัยช่วงเย็นในวันที่ผมเลิกงานเร็ว วิ่งออกมาสอนแบบพาร์ทไทม์) มีฟิตเนสใหญ่แห่งหนึ่งติดต่อให้ผมเข้าไปสอนโยคะแบบพาร์ทไทม์ ด้วยความดีใจ ค่าสอนไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก(แต่ก็ราคามาตรฐาน) ผมก็รีบตกลงรับงานทันที โดยหารู้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับชีวิตการสอนโยคะของตนเองในขณะนั้น ไปสอนแรกๆผมก็มีความสุขและสนุกกับการสอนมากๆ พอเข้าสู่สัปดาห์ที่สองของการสอนความทุกข์ก็เริ่มมาเยือนครับ ดันมีสมาชิกชาวต่างชาติเข้ามาเรียนในคลาสผมสองคน ผมไม่เคยสอนโยคะเป็นภาษาอังกฤษครับ(ปกติในตอนนั้นแค่สอนเป็นภาษาไทยก็เกือบจะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว) เนื่องจากเขาไม่เข้าใจภาษาไทยเลย คลาสของผมยังไม่ทันจบชาวต่างชาติสองคนนั้นก็เดินไปบอกผู้จัดการฟิตเนสทันทีว่าผมไม่สอนโยคะเป็นภาษาอังกฤษ เขาฟังไม่รู้เรื่องไม่เข้าใจ เท่านั้นหล่ะครับ งานเข้าเลยครับ! พอผมสอนเสร็จ ไม่กี่นาทีผู้จัดการฟิตเนสก็ส่งคนมาเชิญผมเข้าไปพบทันที ผมจำได้ว่าผู้จัดการฟิตเนสเป็นผู้หญิงสัญชาติสก็อตแลนด์ เขาก็พูดภาษาอังกฤษใส่ผมเป็นชุด แต่ผมไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดสักเท่าไหร่นักเขาจึงเรียกลูกน้องของเขาคนหนึ่งมาช่วยเป็นล่ามแปลให้ฟัง ได้ใจความสำคัญว่า "ต่อไปหากมีชาวต่างชาติเข้าเรียน ก็ให้สอนเป็นภาษาอังกฤษด้วย หากสอนเป็นภาษาอังกฤษไม่ได้ อาจจะต้องพิจารณาหาคนอื่นที่พูดภาษาอังกฤษได้มาสอนแทน" เท่านั้นหล่ะครับ ถึงกับเครียดมากถึงมากที่สุด เหมือนโดนขุดคุ้ยปมด้อยยังไงยังงั้นเลย จนทำให้ผมต้องคิดอย่างหนักว่าจะกลับไปสอนที่นี่ต่อหรือจะขอยกเลิกคืนรอบสอนให้เขาไปเลยดีกว่า...แต่ก็ยังลังเลใจ ว่างานและโอกาสดีๆแบบนี้ไม่ได้หากันง่ายๆ

ก็ต้องกลับเข้าสู่ การหาหนทางแห่งการดับทุกข์ของผมอีกครั้ง ผมจึงพยายามหาที่ปรึกษา ก็พี่ๆที่ทำงานด้วยกันที่ฟิตเนสหล่ะครับ อีกส่วนหนึ่งก็คือพี่ๆสมาชิกของฟิตเนสที่ผมทำงานอยู่(ส่วนใหญ่แนวคิดดีๆจะได้จาก พี่สมาชิกฟิตเนส เพราะสมาชิกหลายๆท่านมีพื้นฐาน ทางด้านภาษาอังกฤษค่อนข้างดี) ในที่สุดก็ได้พี่คนหนึ่ง ที่สร้างแรงบันดาลใจในการทำให้ผมกลับมาพยายามตั้งใจเรียนภาษาอังกฤษอีกครั้ง คือพี่ซิง พี่ซิงเป็นนักธุรกิจ(แต่ผมไม่เคยถามพี่เขาเลย ว่าธุรกิจอะไร?) รู้แต่ว่าพี่เขาเป็นนักเรียนนอก และใจดีมากๆ บางครั้งเขาก็จะพาครอบครัวมาออกกำลังกายด้วย จึงทำให้ผมทราบว่าลูกชายของพี่ซิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมแต่ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ(อเมริกา) และก็มีลูกสาวที่ยังเรียนอยู่ในระดับมัธยมปลาย(ในตอนนั้น ก็น่าจะประมาณปี พ.ศ.2543)  ผมจึงนำความหนักใจเรื่องของภาษาอังกฤษมาปรึกษาพี่ซิง แล้วก็ไม่ผิดหวังครับ พี่ซิงมักเดินทางไปต่างประเทศบ่อยมากๆ เขาเลยซื้อหนังสือโยคะภาษาอังกฤษมาฝากผม(พูดตรงๆ เงินเดือนของผม ณ. ขณะนั้นไม่มีปัญญาซื้อหนังสือโยคะภาษาอังกฤษราคาขนาดนั้นได้แน่ๆ) พี่ซิงบอกต่อว่า พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าศัพท์เทคนิคต่างๆที่ใช้ในการสอนโยคะมีคำอะไรบ้าง ถ้ายังไงก็ลองไปดูก่อนแล้วจะได้มาฝึกวิธีการออกเสียง ผมพอที่จะจำแนก เทคนิคของพี่ซิงที่แนะนำผมได้ดังนี้

ขั้นตอนที่ 1  คือการเลือกดูศัพท์ที่เราคิดว่า เราต้องใช้ในการสอน จากหนังสือโยคะภาษาอังกฤษ แล้วก็เขียนมาเป็น สคริ๊ปบทพูดที่ใช้ในการสอนสำหรับ คลาส 1ชั่วโมง

ขั้นตอนที่ 2 คือการนำสคริ๊ปบทพูดการสอนโยคะที่ผมคัดลอกและเรียบเรียงจากหนังสือโยคะภาษาอังกฤษ มาให้พี่ซิงช่วยปรับปรุงให้ถูกต้องตามหลักไวยากรณ์ การพูดภาษาอังกฤษ เพื่อจะได้ฟังดูลื่นหูมากขึ้น

ขั้นตอนที่ 3 พี่ซิงก็จะสอนผม ฝึกการออกเสียงคำต่างๆ ให้ชัดเจนขึ้นเพื่อชาวต่างชาติจะได้ฟัง(สำเนียงต่างด้าวของผม)เข้าใจง่ายขึ้น อันนี้สำคัญ เป็นขั้นตอนที่ต้องใช้เวลาพูดคุยและฝึกการออกเสียงกับพี่ซิงพักใหญ่ จนรู้สึกเกรงใจพี่เขามากๆ แต่ก็ได้เทคนิค ที่สำคัญมากๆมา ก็คือการที่เราจะต้องออกเสียงตัวสะกดที่ลงท้ายคำศัพท์แต่ละคำให้ชัดเจนที่สุด ตัวอย่าง เช่น First ก็ควรออกเสียง เฟิร์ส.สื่อ.ทื่อ อะไรทำนองนี้(ถึงแม้นว่ามันจะฟังดูเป็นเรื่องพื้นๆ แต่ไม่เคยมีใครสอนเทคนิคแบบนี้ให้ผมมาก่อน)

ขั้นตอนที่ 4 ก็คือการบ้านของผมที่ต้องกลับไปท่องสคริ๊ปคำพูดให้แม่นยำ และหัดพูดออกเสียงบ่อยๆ จะได้เคยชินไม่เขินอาย แล้วพี่ซิงก็แนะนำว่า ถ้าวันไหนเจอชาวต่างชาติที่พูดภาษาไทยเก่งๆ ก็ลองขอคำชี้แนะจากเจ้าของภาษาโดยตรงอาจจะได้อะไรเพิ่มเติมมากกว่านี้ แล้วพี่ซิงก็ออกตัวว่า...ถึงแม้นว่าพี่ซิงจะเป็นนักเรียนนอกหรือไปต่างประเทศบ่อยครั้ง แต่ก็คงสู้เจ้าของภาษาตัวจริงไม่ได้แน่นอน ดังนั้นควรหาเพื่อนต่างชาติที่พูดภาษาไทยเก่งๆไว้บ้างก็ดี

ทุกอย่างที่กล่าวมานั้น จากการแนะนำและช่วยเหลือของพี่ซิงทุกอย่างก็เริ่มดีขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย เริ่มมีความมั่นใจขึ้น ปัญหาที่ตามมาก็คือ เริ่มพูดสอนเป็นภาษาอังกฤษพอได้ แต่ถ้าชาวต่างชาติสงสัยเดินเข้ามาถามอะไรหลังเลิกคลาส ผมก็ยังฟังเขาเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างอยู่ดี(พูดประโยคยาวๆมาก็จะเข้าใจแค่ประมาณ 50%) ผมจึงตัดสินใจไปเรียนภาษาอังกฤษ ที่สถาบัน เอ.ยู.เอ. ราชประสงค์ เพราะคิดว่าราคาไม่แพง และดูหลักสูตร มันเป็นขั้นเป็นตอนดี มีตั้งแต่ระดับพื้นฐานมากๆ ไปจนถึงขั้นสูง ไอ้ส่วนที่เป็นหลักสูตรแบบพื้นฐานมากๆดูจะเหมาะกับคนสติปัญญาประมาณผมดี(โง่ดักดาน) จึงไปลงทะเบียนและสอบวัดระดับ ผมจำได้ว่าตอนที่ผมไปเรียน เขามี 15ระดับ ผมสอบวัดระดับได้คะแนนที่ควรจะเริ่มต้นเรียนในระดับที่3 ก็ถือว่าแย่ แต่ก็คงดูดีกว่า สตาร์ทที่ระดับแรก ผมพยายามไปเรียนอย่างต่อเนื่องและก็ไม่เคยสอบตกจนไปถึงระดับที่ 10 เนื่องจากภาระการสอนที่มีเพิ่มมากขึ้นจึงทำให้ผมต้องหยุดเรียนที่ระดับนี้

การได้ฟังชาวต่างชาติพูดบ่อยๆ อย่างเช่นการที่ผมเรียนภาษาอังกฤษกับชาวต่างชาติที่เอ.ยู.เอ.ก็ช่วยทำให้ทักษะในการฟังเริ่มดีขึ้น ครูชาวต่างชาติคนหนึ่ง(ผมจำไม่ได้ว่าชื่ออะไร) หลังจบคลาสผมเคยนำปัญหาของผมเกี่ยวกับความลำบากในการสอนโยคะด้วยภาษาอังกฤษ ไปปรึกษาเขา เขาจึงแนะนำผมเป็นภาษาไทยว่า "ปัญหาของคุณก็คือ เขินอาย ไม่กล้าพูดกลัวว่าจะพูดผิด แต่จริงๆแล้วคุณไม่ต้องกลัวอะไรเลย ดูอย่างผม ผมพูดภาษาไทยกับคุณผมก็พูดผิดๆถูกๆแต่คุณก็ไม่เคยว่าผมเลยแถมยังช่วยบอกอีกว่าจะต้องพูดยังไงให้ถูกต้อง มันเป็นเรื่องปกติ มันไม่ใช่ภาษาหลักที่คุณใช้ ดังนั้นจำไว้ว่า อยากจะพัฒนา ต้องพูดบ่อยๆโดยไม่ต้องกลัวว่าจะพูดผิด" จากนั้นมาผมก็เริ่มมั่นใจมากขึ้นและกล้าพูดภาษาอังกฤษมากขึ้น จากที่เคยพูดเสียงเบาๆด้วยความกลัวว่าจะพูดผิด ก็เริ่มพูดเสียงดังขึ้น(เริ่มหน้าด้านมากขึ้น)

จนในที่สุดก็ทำให้ผมมั่นใจ จนกล้าที่จะเดินทางไปต่างประเทศเพียงลำพังคนเดียว(ก็การไปเรียนโยคะที่ประเทศมาเลเซียประมาณ 20วันเพียงคนเดียว)

 แม้ทุกวันนี้ผมจะไม่มีเวลาไปเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มเติมเลย แต่ก็ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษ ผมต้องสอนโยคะบางคลาสที่มีชาวต่างชาติเข้าเรียนเป็นภาษาอังกฤษ และก็ต้องสื่อสารกับคุณซูซาน(เจ้าของสถาบันฟิต)ต้นสังกัดของผม เป็นภาษาอังกฤษทุกวัน บางวันคุยน้อย บางวันคุยนานหน่อยแล้วแต่วาระการคุย  ภาษาอังกฤษของผมถือว่ามีการพัฒนาขึ้นมาพอควรแต่ ผมก็ยังแอบหวังไว้เสมอว่าหากมีโอกาสผมจะหาเวลาไปเรียนภาษาอังกฤษให้มันพัฒนาขึ้นให้ได้มากที่สุดเท่าที่ผมจะสามารถทำได้

ก็ต้องขอขอบคุณพี่ซิงมากๆครับ สำหรับแรงบันดาลใจสำคัญที่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมยังมีความหวังในการใช้ภาษาอังกฤษที่ดีขึ้น และขอบพระคุณอาจารย์ทุกท่านที่สอนภาษาอังกฤษให้ผม รวมจนถึงขอขอบคุณชาวต่างชาติทุกท่านที่อดทนสนทนาภาษาอังกฤษกับผม และที่สำคัญที่สุดต้องขอขอบพระคุณชาวต่างชาติทุกท่านที่อดทนเข้าเรียนโยคะกับผม

หวังเป็นอย่างยิ่งว่า ความหวังในการพัฒนาภาษาอังกฤษของผม จะยังคงอยู่กับผมตลอดไป

รบกวนทุกท่านที่แวะเวียนเข้ามาอ่านบล็อก ทั้งตั้งใจและบังเอิญเข้ามาอ่านก็ดี ทุกความคิดเห็นของท่านมีความสำคัญมากๆสำหรับผม โปรดช่วยแสดงความคิดเห็น ด้านล่างของบทความทุกบทความที่ท่านให้เกียรติเข้ามาอ่าน เพื่อจะได้เป็นแนวทางในการปรับปรุงแก้ไข ให้กับผู้เขียนในโอกาสต่อไป หรือหากท่านต้องการส่งข้อความแสดงความคิดเห็นแบบส่วนตัวหรือเข้าไปเยี่ยมชมรูปภาพของครูจิมมี่ ก็สามารถติดต่อได้ที่ e-mail: jimmythaiyoga@yahoo.com www.facebook.com.โดยค้นหาจาก e-mail ขอบพระคุณมากๆครับ

นมัสเต,

จิมมี่โยคะ