(ครูจิมมี่กับภาพของตนเอง ซึ่งเป็นฉากหลังบู๊ทของสถาบันฟิต)
ครูจิมมี่กับ Thailand Yoga Festival 2010.
ก็อย่างที่ทราบกันดีอยู่แล้วครับว่าประเทศเราจะมีมหกรรมโยคะที่ใหญ่สุดของประเทศในช่วงปลายปีของทุกๆปี ปีนี้ก็ใช้ชื่องานว่า Thailand Yoga Festival 2010. ซึ่งก็ได้ผ่านพ้นไปเรียบร้อยแล้วเมื่อวันที่30-31ตุลาคม2553 ณ โรงเรียนนานาชาติ บางกอกเปร็บ ย่านทองหล่อ สุขุมวิท
งานนี้ผมก็มีส่วนร่วมคล้ายๆกับทุกๆปีที่ผ่านมา คือ ไปประจำบู๊ทของสถาบันฟิต และก็ไปช่วยโปรโมทส่งเสริมการขายเสื่อโยคะแมนดูกะที่ผมเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ให้เขาอยู่ หน้าที่ ที่ผมได้รับมอบหมายเพิ่มเติมสำหรับงานปีนี้ก็คือการได้รับเกียรติจากทางโยคะเจอร์น่อลไทยแลนด์ให้เป็น 1ในทีมครู12ท่านที่นำสอนกิจกรรมไหว้พระอาทิตย์เพื่อการกุศลในวันเสาร์ที่30ต.ค.2553 ซึ่งเนื้อหาในส่วนของกิจกรรมการไหว้พระอาทิตย์108 เพื่อการกุศลนั้นผมได้กล่าวถึงไปแล้วในบทความก่อนหน้านี้
สิ่งที่จะกล่าวถึงต่อไปก็คงเป็นบรรยากาศทั่วๆไปของงานนี้ และกิจกรรมที่ผมได้มีส่วนร่วมในวันอาทิตย์ที่31ต.ค.2553, หากถามผมถึงบรรยากาศโดยรวมผมขอบอกตรงๆเลยว่ามันดูจะเงียบเหงากว่าปีที่แล้ว อันดับแรกดูจากจำนวนบู๊ทในงาน อันดับสองดูจากจำนวนผู้เข้าร่วมงาน วันแรกค่อนข้างเหงา วันที่สองบรรยากาศดีขึ้นเล็กน้อยเพราะจำนวนคนดูจะมากกว่าในวันแรก ผมก็ไม่ได้ต้องการทำประชาวิจารณ์แต่อย่างใดแต่ก็มีการแอบสอบถามผู้มาเข้าร่วมงานบางท่านว่ารู้สึกอย่างไร
-หลายๆคนยังบอกว่าราคาแพง(แต่สำหรับผมแล้ว ผมถือว่า ราคาที่ทางโยคะเจอร์น่อลได้กำหนดขึ้นนี้ค่อนข้างสมเหตุสมผลแล้วครับ)
-หลายๆคนบอกว่าครูที่มาสอนส่วนใหญ่จะเป็นครูคนเดิมที่สอนในปีก่อนๆ น่าจะมีครูโยคะระดับแนวหน้าของโลก
ใครก็ได้สักคนหนึ่ง(แบบดังมากๆ ชนิดที่ผู้ฝึกโยคะทุกคนในโลกรู้จัก อาทิเช่น จอห์น เฟรนด์, เดวิด สเวนสัน, ชีวา เรย์ เป็นต้น) มาเป็นแม่เหล็กในการดึงดูดผู้ฝึกโยคะ ก็น่าจะดีไม่ใช่น้อย เมื่อทุกคนดูตัวใบโฆษณาประชาสัมพันธ์งาน ทั้งสีสันของใบปลิวและชื่อครูผู้สอนแล้ว ก็รู้สึกได้ทันทีถึงอะไรที่คล้ายๆเดิม อันนี้คงเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้คนที่เคยเข้าร่วมงานนี้อาจจะลังเลใจ
-หลายๆคนบ่นว่าปีนี้ไม่มีอาหารกลางวันเลี้ยงอย่างเช่นทุกๆปีที่ผ่านมา จึงยิ่งทำให้รู้สึกว่าราคาที่กำหนดมานี้แพงมาก (แต่สำหรับผมแล้ว ทุกๆครั้งที่ผมต้องไปเข้าอบรมหรือสัมนาโยคะระดับนานาชาติ ไม่มีงานไหนเลยที่เลี้ยงอาหารกลางวัน ผู้เข้าร่วมอบรมต้องออกไปหาทานเอง) แต่เนื่องจากว่าของมันเคยมีในปีแรกๆมาถึงตอนนี้ดันไม่มี มันก็เลยกลายเป็นประเด็นขึ้นมาล่ะครับ
นอกจากนี้ก็ยังมีเรื่องอื่นๆอีก เช่น สถานที่, บู๊ทในงานน้อยไม่ค่อยคึกคัก, รวมไปจนถึงการประชาสัมพันธ์ ฯลฯ ซึ่งผมก็พอจะทราบข้อมูลวงในมาคร่าวๆว่าในปีหน้าอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงสถานที่ในการจัดกิจกรรมและปรับรูปแบบบางอย่าง ก็คิดว่าน่าจะมีอะไรหลายๆอย่างที่ดีขึ้นอย่างแน่นอนในปีหน้า โยคะเจอร์น่อลไทยแลนด์ สู้ๆ
สำหรับส่วนร่วมของผมในงาน Thailand Yoga Festival 2010. ส่วนของวันอาทิตย์ที่31ต.ค.2553ก็คือ ผมรีบตื่นมาแต่เช้าเพื่อมาเข้าคลาส อัษฎางคโยคะ ไพรมารี่ ซีรี่ ของครูเคน ฮารากูม่า เนื่องจากผมไม่ได้ฝึกไพรมารี่ซีรี่มานานเป็นปีแล้วเลยอยากเคาะสนิมครับ ปรากฏว่าสนิมเย๊อะกว่าที่คิดเคาะไม่ค่อยออก ช่วงแรกๆจั๊มอย่างกับมีคนจับอุ้มประครองมาวางจนคนข้างๆมองด้วยความทึ่ง ช่วงหลังๆจั๊มไม่ค่อยไหวยืนระยะไม่ไหว(หมดสภาพ คนข้างๆมองอย่างเวทนา) คงเป็นเพราะอ่อนซ้อม ก็รับแต่งานสอนจนไม่มีเวลาฝึกฝนตนเองก็เป็นอย่างนี้แหล่ะครับ
(ครูจิมมี่ถ่ายภาพคู่กับคุณน้ำผึ้งณัฐริกา)
หลังจากนั้นผมก็มาประจำบู๊ท ของสถาบันฟิต เนื่องจากบู๊ทของสถาบันฟิตมีรูปของผมที่ทำท่าโยคะประหลาดๆอยู่จึงเป็นที่ดึงดูดสายตาให้หลายๆคนเข้ามาที่บู๊ทเพื่อถ่ายรูปคู่กับรูปของผมที่ปรากฏอยู่ที่ฉากหลังของบู๊ท(แต่ไม่ค่อยมาขอถ่ายรูปกับตัวจริงสักเท่าไหร่ อื่ม...งง...) ทันใดนั้นก็มีสุภาพสตรีท่านหนึ่งรูปร่างหน้าตาเหมือนดาราที่เคยเห็นในโทรทัศน์แต่ก็ไม่อาจชี้ชัดว่าใช่หรือไม่ พอเขาให้เกียรติเข้ามาคุยกับผมจึงทำให้ทราบว่าเป็นคุณน้ำผึ้ง ณัฐริกา, เนื่องจากผมว่าเธอมีรูปหน้าหรือรายละเอียดบางอย่างบนใบหน้าที่แตกต่างไปจากเดิม จึงทำให้ผมสงสัยว่าใช่เธอหรือไม่? ซึ่งผมก็ไม่ทราบได้ว่าเป็นเพราะอะไร หลังจากที่ได้พูดคุยกับเธอในเรื่องที่เธอสงสัยเกี่ยวกับโยคะสักพักหนึ่ง เธอก็บอกผมสั้นๆว่าช่วงนี้เธอไม่ค่อยสบาย(ก็ดูแลสุขภาพด้วยแล้วกันนะครับ)
(ครูคอร่า เวน สอนเทคนิคBack bend ให้ครูจิมมี่)
จากนั้นครูคอร่า เวน ก็เดินมาคุยกับผม ผมรู้สึกถูกชะตากับเขาอย่างรุนแรงหลังจากกิจกรรม สุริยะนมัสการ108 กิจกรรมนี้นี่เองที่เธอได้ใจผมไปแบบเต็มๆ(ดังรายละเอียดที่ผมได้บรรยายไว้ในบทความที่แล้ว) เนื่องจากครูคอร่า เวนเป็นผู้มีประสบการณ์ในการสอนโยคะสูงมากๆ ผมจึงไม่ลังเลใจที่จะถามเธอถึงเทคนิคบางอย่างในการทำท่าโยคะอาสนะบางท่า ด้วยความบังเอิญที่ทั้งผมและครูคอร่า เวน เป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ให้กับเสื่อโยคะแมนดูกะ จึงทำให้เธอจับผมมาฝึกให้หายข้อสงสัยที่บู๊ทโยคะโอม ซึ่งเป็นบู๊ทตัวแทนจำหน่ายเสื่อโยคะแมนดูกะในเมืองไทย ถึงแม้จะใช้เวลาแค่10-15นาที ผมก็ได้รับเทคนิคสองสามอย่างจากครูคอร่า เวน มาแบบเต็มๆเลยทีเดียว เธออธิบายให้ผมเข้าใจแบบไม่มีการกั๊กใดๆทั้งสิ้น
(ครูจิมมี่สาธิตท่านาฏราชาสนะ, โปรดสังเกตกองเชียร์ ช่องหน้าต่างด้านบน)
(นักเรียนของผมได้รับรางวัลจากโยคะโอม)
(คุณวนิดา, โยคะโอม มอบของที่ระลึกให้ครูจิมมี่)
จากนั้นพักใหญ่ก็เป็นเวลาที่ผมจะต้องช่วยโปรโมทสนับสนุนการขายเสื่อโยคะแมนดูกะที่ผมเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์อยู่ ด้วยการสาธิตท่าโยคะอาสนะต่างๆที่ด้านหน้าบู๊ทของสถาบันฟิตและบู๊ทของโยคะโอม(บู๊ทของเราติดกัน) คนแถวๆนั้นที่เดินผ่านไปผ่านมาก็มามุงดูของแปลกกันเพียบล่ะครับ
พอช่วงเย็นหลังจากที่จบงาน Thailand Yoga Festival 2010. ผมเป็นหนึ่งในผู้ที่ได้รับเกียรติเชิญไปร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำสำหรับทีมงานและครูผู้สอนของกิจกรรมครั้งนี้(พูดง่ายๆก็คือ งานเลี้ยงโยคีดีๆนี่เองล่ะครับ) เนื่องจากครูลีฟ เพาเวล ไม่ค่อยคุ้นเคยกับการเดินทางในกรุงเทพสักเท่าไหร่นัก ผมจึงทำหน้าที่พาครูลีฟ เพาเวลไปยังร้านอาหารที่ทางฝ่ายจัดงานได้นัดพวกเราไว้ ระหว่างที่จะขึ้นรถไฟฟ้าก็ได้เจอกับครูราเชล วิลสัน(มาสอนงานนี้แทน เบรท ชอรว์, โยคะฟิต) เธอมากับคู่มั่นสุดหล่อของเธอล่ะครับ เราจึงร่วมเดินทางไปด้วยกันโดยมีผมเป็นผู้นำทาง ก็ไม่ไกลจากสถานที่จัดงานมากนัก แค่สถานีรถไฟฟ้าเดียวเท่านั้นเอง อาหารก็เป็นมังสวิรัติทุกอย่าง มีอย่างเดียวที่ดูจะขัดๆกับคอนเซฟ ก็คือไวน์ ซึ่งเขาดื่มกันเกือบทั้งนั้น ยกเว้นผู้ที่เป็นชาวไทยและอินเดียที่ไม่ดื่ม(ผมก็ไม่ดื่มครับ) ฮาสุดๆก็คือ ในช่วงที่จะต้องแยกย้ายสลายตัวกันกลับ ไวน์ที่ทางเจ้าภาพได้เตรียมไว้2ขวด มันดันเหลืออยู่มากกว่าครึ่งขวด จึงทำให้ ครูคอร่า เวน ขอจุกก๊อกกลับมาปิดขวดเพื่อนำกับไปดื่มต่อที่โรงแรม แต่เด็กเสิร์ฟดันบอกว่าได้ทิ้งจุกก๊อกไปแล้ว ผมจึงบอกให้เด็กเสิร์ฟนำถุงพลาสติกมาปิดปากขวดแล้วใช้ยางลัดไว้ จากนั้นครูคอร่า เวนก็จับขวดไวน์ยัดใส่กระเป๋าสะพายของเธอ แต่กระเป๋าของครูคอร่า เวนดูมันจะเล็กไปสักหน่อยจึงทำให้คอขวดและปากขวดไวน์ จำต้องโผล่ออกมาจากกระเป๋า พรีเซนต์ให้เห็นถึงปากขวดที่ห่อหุ้มด้วยพลาสติกและมียางลัดไว้อย่างแน่นหนา(ประมาณว่าไวน์ไม่มีโอกาสที่จะหกได้นอกเสียจากขวดจะแตกเท่านั้น) จนเป็นเป้าสายตาให้คนอื่นๆเห็นและพูดแซวกันอย่างสนุกสนาน(ฮากระจาย)
(ภาพหมู่ ครูจิมมี่ไม่ใช่เจ้าภาพแต่ไปอยู่หัวโต๊ะ ซะงั้น)
ตอนขากลับเนื่องจากครูคอร่า เวนและครูประสาท รังเนกา พักอยู่โรงแรมที่ค่อนข้างใกล้กับคอนโดฯของผม ผมจึงรับอาสา พาสองคนนี้ไปส่งที่โรงแรม แต่ทันใดนั้นผู้ร่วมก๊วนของเราก็เพิ่มขึ้นเมื่อครูเก๋, รสสุคนธ์ ซันจวน "
บอกว่าไปด้วยกันซิ เก๋เอารถมา ไปทางนั้นพอดี" เราเลยออกเดินทางไปด้วยกัน 4คน ทันใดนั้นครูคอร่า เวน ก็พูดว่า เก๋เป็นไปได้ไหมที่จะผ่านไปแวะซื้อข้าวเหนียวมะม่วงสุดอร่อยร้านโปรดของเธอ ที่อยู่แถวๆปากซอยทองหล่อ ซึ่งเมื่อเธอมากรุงเทพทีไรเธอจะต้องมาซื้อข้าวเหนียวมะม่วงร้านนี้ทานทุกๆครั้งไป(ก็ไม่มีใครขัดศรัทธาครับ พวกเราก็ไปกันทั้งก๊วน) ซื้อปุ๊บแกะกล่องทานปั๊บมันตรงหน้าร้านนั่นแหล่ะ แต่ทานกันในรถของครูเก๋(พวกเราทั้ง4คนจึงกลายเป็นก๊วนข้าวเหนียวมะม่วงไปโดยปริยาย)
(ครูประสาท, ครูจิมมี่และครูคอร่า)
คืนนั้นต่างก็สนุกสนานกันไปพอสมควร งานนี้ทำให้ผมได้รู้จักกับครูสอนโยคะหลายๆท่านมากยิ่งขึ้นและถือเป็นการสร้างมิตรภาพอันดีงามหลายๆอย่างระหว่างพวกเราซึ่งเป็นครูสอนโยคะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งก๊วนข้าวเหนียวมะม่วง ผมจึงทำข้อตกลงกับครูคอร่า เวน และครูประสาท รังเนกา ว่าในครั้งต่อๆไปหากเขาต้องมาเมืองไทยอีกล่ะก็ จะต้องติดต่อผมและมาเปิดเวิร์คชอฟที่ฟิตสตูดิโอของผม
ขอมิตรภาพอันดีงามจงอยู่คู่กับผู้ฝึกโยคะทุกๆคนและผมตลอดไป
รบกวนทุกท่านที่แวะเวียนเข้ามาอ่านบล็อก ทั้งตั้งใจและบังเอิญเข้ามาอ่านก็ดี ทุกความคิดเห็นของท่านมีความสำคัญมากๆสำหรับผม โปรดช่วยแสดงความคิดเห็น ด้านล่างของบทความทุกบทความที่ท่านให้เกียรติเข้ามาอ่าน เพื่อจะได้เป็นแนวทางในการปรับปรุงแก้ไข ให้กับผู้เขียนในโอกาสต่อไป หรือหากท่านต้องการส่งข้อความแสดงความคิดเห็นแบบส่วนตัวหรือเข้าไปเยี่ยมชมรูปภาพของครูจิมมี่ ก็สามารถติดต่อได้ที่ e-mail: jimmythaiyoga@yahoo.com www.facebook.com. โดยค้นหาจาก คำว่า Jimmy Yoga หรือ e-mail ขอบพระคุณมากๆครับ
นมัสเต,
จิมมี่โยคะ
.bmp)
